Η Χριστίνα Ζώνιου διδάσκει Υποκριτική και Κοινωνικό Θέατρο σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο ως μέλος του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, από το 2005. Το ακ. έτος 2018/2019 δίδαξε ως επισκέπτρια καθηγήτρια στα Πανεπιστήμια της Πίζας και της Ρώμης. Yπήρξε μέλος της Επιτροπής Σπουδών του Λυκείου Επιδαύρου, διεθνές θερινό σχολείο αρχαίου δράματος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Το ερευνητικό της ενδιαφέρον περιλαμβάνει τις σύγχρονες προσεγγίσεις στη σκηνοθεσία, υποκριτική και δραματουργία, την εκπαίδευση ηθοποιών, τις παραστατικές τέχνες στην εκπαίδευση, το εφαρμοσμένο / κοινωνικό θέατρο και το Θέατρο του Καταπιεσμένου.
Από το 1999 έχει συνδυάσει την έρευνά της και τη θεατρική πρακτική τόσο σε επαγγελματικά πεδία όσο και σε πεδία εφαρμοσμένου θεάτρου. Έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη, σκηνοθέτρια, καθηγήτρια υποκριτικής και δραματουργός σε θεατρικούς οργανισμούς της Ιταλίας (μεταξύ άλλων το Laboratorio Nove, το Intercity Festival, το Teatro della Limonaia, το Teatro Verdi di Pisa, το Prima Del Teatro – Ευρωπαϊκή Σχολή για την Τέχνης του Ηθοποιού, Blanka Teatro) και στην Ελλάδα (Νέα Σκήνη). Ως καθηγήτρια, έχει επίσης επιμεληθεί παραστάσεις φοιτητών και έχει κάνει θεατρικά εργαστήρια σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, θέατρα, σχολεία, ΜΚΟ και ομάδες πολιτών και ακτιβιστών σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Είναι ενεργό μέλος του κινήματος του Θεάτρου του Καταπιεσμένου. Από το 2014 είναι μέλος του ΔΣ του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση.
Η Χριστίνα Ζωνίου έχει προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές θεάτρου, με εξειδίκευση στη σύγχρονη θεατρική πρακτική (σκηνοθεσία, υποκριτική, δραματουργία και θεατροπαιδαγωγική), στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1997), στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης (1998) , και τη σχολή υποκριτικής Laboratie Nove στη Φλωρεντία (2002) ενώ έχει παρακολουθήσει και πολυάριθμα διεθνή σεμινάρια κατάρτισης. Κατέχει Διδακτορικό Δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (2016) για την ανάπτυξη της διαπολιτισμικής επάρκειας μέσω του Θεάτρου του Καταπιεσμένου.
